χρίστος-βούζας-οι-φασίστες-της-δάφνης-407549

Χρίστος Βούζας: Οι φασίστες της Δάφνης

Τα ξημερώματα της περασμένης Παρασκευής κάποιοι φασίστες καλυμένοι, όπως συνηθίζουν, από το μαύρο, αυτή τη φορά της νύχτας, επιτέθηκαν στο σπίτι όπου διέμενε ο 11χρονος Αμίρ και η οικογένεια του στη Δάφνη. «Την ώρα που έσπαγαν τα τζάμια, γύρω στις 3 τα ξημερώματα, φώναζα και καλούσα σε βοήθεια. Τα παιδιά είχαν ξυπνήσει, έκλαιγαν, ήταν πολύ φοβισμένα. Γέμισε γυαλιά το δωμάτιο των παιδιών. Βρέθηκε μπουκάλι μπύρας πάνω στο κρεβάτι. Οι πέτρες έπεφταν η μια μετά την άλλη. Ένιωσα πανικό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Ειδοποίησα την ιδιοκτήτρια του σπιτιού, η οποία κατέβηκε και κάλεσε την αστυνομία. Θα πεθάνουμε. Θα μας σκοτώσουν. Δεν ξέρουμε τον λόγο», ήταν η συγκλονιστική μαρτυρία της μητέρας του Αμίρ στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Κι όμως, τον λόγο, που αδυνατούσε και πιθανόν να συνεχίζει να μην καταλαβαίνει η Αριζού  η μητέρα του μικρού Αμίρ, τον γνωρίζουν πολύ καλά όχι μόνο οι φασίστες που επιτέθηκαν τα μαύρα μεσάνυχτα στο σπίτι ενός παιδιού αλλά και όσοι, στοχοποιώντας τον, όπλισαν το χέρι τους.

Γιατί για τη «νύχτα των κρυστάλλων» στο σπίτι του Αμίρ κάποιοι έβαλαν το χέρι τους. Ήταν εκείνοι που, με τη φθηνή δικαιολογία ότι «αρνήθηκε να εκκλησιαστεί επειδή είναι μουσουλμάνος», δεν επέτρεψαν στον 11χρονο να σηκώσει, όπως δικαιούνταν με βάση το νόμο, την ελληνική σημαία, δίνοντας του αντ’ αυτού ένα ταμπελάκι με το όνομα του σχολείου τους!

Ήταν, δυστυχώς ο δάσκαλος-διευθυντής του 6ου Δημοτικού Σχολείου Δάφνης που, ξεχνώντας προφανώς όσα έμαθε στο Πανεπιστήμιο που σπούδασε, θεώρησε ότι ο συγκεκριμένος μαθητής του, μιας και είναι πρόσφυγας, ήταν και είναι μαθητής ενός κατώτερου θεού και γι’ αυτό δεν είχε και δεν έχει τα ίδια δικαιώματα με τους άλλους συμμαθητές του.

‘Ηταν όμως, δυστυχώς, και ο Σύλλογος Γονέων του σχολείου, οι γονείς, δηλαδή,  των υπόλοιπων μαθητών, που μετά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα, αναγκάστηκαν να βγουν από τα παρασκήνια και να δηλώσουν ότι ήταν (κι) εκείνοι που δεν ήθελαν να δουν τον Αμίρ σημαιοφόρο. Το καθιστούν σαφές στην 129 λέξεων ανακοίνωσή τους, χωρίς όμως να εξηγούν το «γιατί».

Τα «γιατί» όμως για τον Διευθυντή του σχολείου και για τον Σύλλογο Γονέων είναι αμείλικτα:

Γιατί στοχοποίησαν τον μικρό Αμίρ, αφού, όπως υποστηρίζουν «το σχολείο μας ήταν, είναι και θα είναι μια ανοιχτή αγκαλιά για όλα τα παιδιά του κόσμου που φοιτούν σε αυτό, χωρίς διακρίσεις, τόσο για εμάς τους γονείς όσο και για ολόκληρη την σχολική μας κοινότητα»;

Γιατί δεν επέτρεψαν στον μαθητή του σχολείου τους που, με βάση το νόμο δικαιούταν, να σηκώσει τη σημαία αφού, όπως ισχυρίζονται, «εξακολουθούν να στηρίζουν ΟΛΑ τα παιδιά του σχολείου χωρίς διακρίσεις»;

Γιατί, τέλος, εκκόλαψαν και μάλιστα σ΄ έναν τόσο ευαίσθητο χώρο όπως το σχολείο, το αυγό του φιδιού, με αποτέλεσμα το δηλητήριό του να ρίχνει πέτρες και μπουκάλια κατά ανυπεράσπιστων παιδιών στις 3 τα ξημερώματα;

Νιώθουν, άραγε, τώρα ικανοποιημένοι που κατάφεραν να διώξουν το 11χρονο Αφγανόπουλο από το σχολείο τους;

Είναι ευχαριστημένοι που πλήγωσαν και προκάλεσαν τρόμο σ’ ένα παιδί που θα μπορούσε να είναι παιδί τους;

Αισθάνονται, άραγε, δικαιωμένοι που έριξαν νερό στο μύλο των φασιστών;

Αν όχι, μήπως αντί για νεφελώδεις ανακοινώσεις πρέπει, επιτέλους, να ζητήσουν ένα ξεκάθαρο συγνώμη για όσα είπαν και έκαναν στον 11χρονο Αμίρ και την οικογένειά του;

*O Χρίστος Βούζας είναι διευθυντής της, βραβευμένης από το Ίδρυμα Μπότση, ιστοσελίδας aftodioikisi.gr, της οποίας είναι και ιδρυτής.